smá útúr dúr: hvíla söguna hér er ljóð ofl.

já plokkandi útúr sér angir sem falla og einhver kemur og segir varla, hæ það er komið sumartími, nei það er ekki satt!!! ég veit ekki afhverju sumir ljúga, það er varla til þess eins að fljúga, hátt upp í himinninn og falla sem stjörnur, nei það er rispuð plata með bjöllur

 ljóð dagsins hehe

drungalegir tímar eru komnir og myrkrið hefur skollið á sem betur fer því þannig líður mér í ár, ég veit að með rökkvinu get ég falist og milli skugga og skot get ég kvalist, í friði því fólk virðist ekki undra, þótt einhver sé fallegur en samt með dimma drunganlegann kulda, hroll

 ljóð momentsins

ég sit hérna í snjónum, úti í garði, það er ískalt og smá vindur en samt ekkert mikill, ég lít í kringum mig tað er smá bjart en dimmir skjótt og ég lít upp og sé hvenrig skýjin verða grárri og dekkri og svo verður allt svart, ég lít niður og í kringum mig, snjórinn glitrar og er mjög bjartur eins go silfur ég dáist svo að honum, ég tek höndina mína og dýfi henni í snjóinn sem er harður eins og klaki mér verður kalt, ég brýt smá bita í laginu eins og pizzu og fæ mér smakk hann smakkast ljúffenglega, ég ætla standa upp en get tað ekki ég er frosnaður, ég er frosinn, hendurnar skreppa saman eins og fallið laufblað, ég er að kólna upp, tilfinningar deyja út, ég finn að ég finn ekkert lengur, fegurð, ljótleiki, allt verður til einskins, hvað er ég? hver er ég?

ég finn samt eina tilfinningu, sorg, er ég að deyja? er ég að hverfa, ég ætla kalla á hjálp en varir mínar hreyfast ekki, þær hafa breytst í brothætt gler ég lít upp og horfi fram það er bara snjór og kuldi, trén hreyfast ekki lengur enginn vindur, greinarnar á trjánum eru orðin að gleri, allt er frosið, þetta er fallegt en hættulegt, því minnsti vindur getur gert stórslys, ég finn að ég vill gráta en tárin koma ekki mér til mikillar furðu ég er það kaldur, það frosin að ég er orðinn að gleri, ég finn mig berjast um að innan en það sést ekkert á mér að utan heldur lít ég út eins og kyrr postulíns stytta.

ég sé fugl koma hann flýgur inn í kuldann og skyndilega hætta vængir hans að blaka hann hrynur niður strax og brotnar í miljón bita, hann flaug inn í eymdina mína, þessa miklu fegurð sem er að utan en kom of nálægt kuldanum, greyið.

ég sit og bíð, en ekkert gerist,

bara kyrrðin

biðin

þögnin

kuldinn

og

ég